Μια Πράσινη Μούτζα για την ΜΕΤΕΩΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (1)

"Τα προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν από το ίδιο επίπεδο συνείδησης που τα δημιούργησε", Albert Eistnein

Πριν ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου για την σημασία και τον συμβολισμό της μούντζας που αυθόρμητα κατέθεσαν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο μερικές χιλιάδες Αθηναίοι κατά την διάρκεια της διαμαρτυρίας για το Κάψιμο της Πάρνηθας στις 8 Ιουλίου 2007, να ξεκαθαρίσω πως οι σκέψεις αυτές είναι καθαρά προσωπικές, είναι η δική μου εξήγηση για τους λόγους που οδήγησαν (και πρέπει να οδηγούν) στην μούντζα.

Πολλοί συμπολίτες μας που είδαν τις φωτογραφίες στο Διαδίκτυο αναρωτήθηκαν γιατί απευθύνθηκε η μούντζα προς το ελληνικό Κοινοβούλιο; Σε τι φταίει ο Δημοκρατικός θεσμός και η φυσική του εκπροσώπηση για τις Κλιματικές Αλλαγές που υποβοήθησαν το κάψιμο μεγάλων δασικών εκτάσεων; Μήπως όμως δεν ήταν μόνο οι Κλιματικές Αλλαγές που έχουν καταστρέψει μέχρι στιγμής περισσότερα από 800.000 στρέμματα δάσους; Γιατί μονίμως οι μεγαλύτερες δασικές εκτάσεις καίγονται χρονιές που υπάρχουν κοινοβουλευτικές εκλογές ή περίοδοι πολιτικής αστάθειας;

Προφανώς κάποιοι (οικοδομικοί συνεταιρισμοί; ιδιώτες;) προσβλέπουν σε διευκολύνσεις, ψηφοθηρικά παζάρια ή ίσως ευκαιρίες εξαιτίας της χαλάρωσης/αναστάτωσης του κρατικού “μηχανισμού”.

Πως είναι όμως δυνατόν να υπάρχουν ομάδες πολιτών που να βάζουν το πρόσκαιρο ατομικό ή συντεχνιακό τους “συμφέρον” πάνω από το μακροπρόθεσμο συλλογικό καλό;

Η Δημοκρατία υποτίθεται πως είναι εκείνο το πολίτευμα που εκφράζει και προστατεύει το συλλογικό συμφέρον, έτσι δεν είναι;

Επομένως πως συμβαίνει να επιτρέπει σε ομάδες, δηλαδή αθροίσματα ατομικών “συμφερόντων”, να καταστρέφουν με μια σχεδόν Νερώνεια έπαρση το σημαντικότερο βιοτικό θεμέλιο της ελληνικής κοινωνίας;

Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία!

Βασικά ενώ οι περισσότεροι πολιτικοί διατυμπανίζουν πως "Δεν υπάρχουν Αδιέξοδα στην Δημοκρατία", οι πολίτες αυτό που βιώνουν καθημερινά είναι ακριβώς το αντίθετο! Ένα μόνιμο αδιέξοδο! Απλά αλλάζουν απελπισμένα τους αντιπροσώπους τους κάθε τετραετία, ελπίζοντας πως οι νεώτεροι θα είναι καλύτεροι από τους προηγούμενους. Μάταια όμως ... η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής συνεχίζεται!

Πολλοί ανατρίχιασαν στην σκέψη πως μουντζώθηκε η ίδια η Δημοκρατία ... Ήταν τέτοια η τρεμούλα, η ανησυχία τους για την πιθανή κατάρρευση του Κοσμικού Υπαρξιακού αποκουμπιού τους, ήταν τόσο μεγάλη η τρομάρα τους, ώστε έσπευσαν αμέσως να καταδικάσουν μια τέτοια πιθανή ερμηνεία.

Είναι όλοι εκείνοι που τρέμουν την έλλειψη τάξης και ηρεμίας, που φοβούνται παράλογες εξεγέρσεις και πράξεις διασάλευσης του βολέματος της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί ας μην γελιόμαστε, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε βολεμένοι με την Μετέωρη Δημοκρατία μας ώστε να μην τολμάμε να αναρωτηθούμε ουσιαστικά πάνω στα διογκούμενα αδιέξοδα της σημερινής εποχής.

Αλλά επιτέλους τι είναι αυτή η Δημοκρατία; Δεν είναι η έκφραση της βούλησης όλων εμάς; Ας πούμε οι ομάδες αυτές που καίνε τα δάση μας δεν είναι έλληνες πολίτες; Δεν είναι ο γείτονας της διπλανής πόρτας; Δεν είναι κάποιος γνωστός μας; Μήπως ακόμη-ακόμη είναι κάποιος συγγενής μας;

Διότι θα αναρωτηθεί κανείς τι να σου κάνει ο καλύτερος κρατικός μηχανισμός, τα αρτιότερα τεχνικά μέσα, το αποφασιστικότερο ανθρώπινο δυναμικό πυρόσβεσης, όταν έχει να αντιμετωπίσει μια καλομελετημένη επιχείρηση πολλαπλού και ταυτόχρονου εμπρησμού; Είναι αμείλικτο το ακόλουθο ερώτημα:

Πως γίνεται η κοινωνία μας, η Δημοκρατική μας κοινωνία ειδικότερα, να (ανα)παράγει ιδιώτες, δηλαδή μη αναγνωρίσιμους Νέρωνες;

Κάποιος έλληνας στοχαστής έχει πει:

"το κακό που διαπράττεται χωρίς κακία, το κοινότυπο κακό, μόνο αυτό μπορεί να αποκτήσει εφιαλτικά μαζικές διαστάσεις"

Συνεχίζεται -> Μέρος 2ο