Baudrillard: The murder of the Real

Part 1 Part 2 Part 3 Part 4 Part 5 Part 6

Δομισμός (structuralism)

Ελληνικός Μηδενισμός

Ο Νίτσε είχε εντοπίσει δύο βασικές αρρώστειες του σύγχρονου ανθρώπου. Γράφει στην Γενεαλογία της Ηθικής:

"Το κακό για τους δυνατούς δεν έρχεται απο τους δυνατότερους αλλά απο τους ασθενέστερους. Το ξέρουμε αυτό; Δεν είναι ο φόβος απέναντι στον άνθρωπο αυτό που θα θέλαμε να λιγοστέψει, γιατί ο φόβος αυτός αναγκάζει τους δυνατούς να είναι δυνατοί. Αυτό το οποίο πρέπει να φοβόμαστε δεν είναι ο μεγάλος φόβος, αλλά η μεγάλη ΑΗΔΙΑ για τον άνθρωπο καθώς και η μεγάλη ΣΥΜΠΟΝΙΑ για τον άνθρωπο. Αν υποθέσουμε ότι αυτά τα δύο μια μέρα θα ενώνονταν τότε θα γεννιόταν αναπόφευκτα ένα από τα φοβερότερα τέρατα: η τελευτἆία θέληση του ανθρώπου, η θέλησή του για το μηδέν, ο μηδενισμός"

Που 'να φανταζόταν ο λάτρης αυτός της αρχαίας ελληνικής σκέψης, ότι θα προέβλεπε μερικές εκατοντάδες χρόνια πίσω, την μορφή του σημερινού ελληνικού (αλλά και γενικότερα του Ευρωπαϊκού) μηδενισμού;

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΗΔΙΑ για τον άνθρωπο (με την γραβάτα) και η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΠΟΝΙΑ για τον άνθρωπο (με την κουκούλα)

Ινδιάνικες Παροιμίες 3

Συνεχίζω με HOPI

..........................................

Η Αλήθεια είναι, δεν μας συμβαίνει (HOPI)

[ Truth does not happen; it just is ]

Ένα μόνο δάκτυλο δεν μπορεί να σηκώσει το λιθάρι(HOPI)

[ One finger cannot lift the pebble ]

Ένας εχθρός είναι παρά πολλοί και εκατό φίλοι πολύ λίγοι (HOPI)
[ One foe is too many and a hounded friends too few ]

Μια θυμωμένη λέξη μοιάζει με μαχαίρωμα (HOPI)
[ An angry word is like striking with a knife ]

Καμία απάντηση είναι επίσης μια απάντηση(HOPI)

[ No answer is also an answer ]

Πρέπει να ζήσεις την ζωή σου από την αρχή μέχρι το τέλος. Κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει για σένα (HOPI)

[ You must live your life from beginning to end; no one else can do it for you ]

Ποτέ να μην βοηθάς κάποιον που δεν έχει βοηθήσει κανέναν άλλο (HOPI)
[ Never help a person who doesn't help anyone else ]

Η διαπαιδαγώγηση θα πρέπει να έρχεται από μέσα αντί απέξω (HOPI)
[ Teaching should come from within instead of without ]

..........................................
(συνεχίζεται)

Ινδιάνικες Παροιμίες 2

Συνεχίζω με CHEYENNE, COMANCHE, CREE & CREOLE

..........................................

Πρόσεχε τον άνθρωπο που δεν μιλά και τον σκύλο που δεν γαυγίζει (CHEYENNE)

[ Beware of the man who does not talk and the dog who does not bark ]

Ένας κίνδυνος προβλέψιμος είναι κατά το ήμισυ αποτρέψιμος (CHEYENNE)

[ A danger foreseen is half avoided ]

Οι απολαύσεις μας είναι ρηχές και η θλίψη μας βαθιά (CHEYENNE)
[ Our pleasures are shallow, our sorrows are deep ]

Ίσοι είναι όλοι όσοι έχουν πεθάνει (COMANCHE)
[ All who have died are equal ]

Γνώση που δεν χρησιμοποιείται είναι γνώση κακομεταχειρισμένη (CREE)

[ Knowledge that is not used is abused ]

Μια βροχή μόνο δεν φτιάχνει μια σοδιά (CREOLE)

[ One rain won’t make a crop ]

..........................................
(συνεχίζεται)

Ινδιάνικες Παροιμίες 1

Μια φίλη, η Houlia, μου έδωσε ένα βιβλιαράκι που παρουσιάζει με περιεκτικό τρόπο την λαϊκή σοφία των γνωστότερων ιθαγενών της Αμερικής. Μεταφέρω μερικές από τις παροιμίες αυτές σε συνέχειες. Εαν θέλετε να αποκτήσετε το βιβλίο κοιτάξτε εδώ: "The Soul would have no Rainbow if the eyes had no Tears". Αρχίζω με τους ANISHINABLE & ARAPAHO

..........................................

Είναι μικρότερο πρόβλημα να είσαι φτωχός παρά ανέντιμος (ANISHINABLE)
[ It is less of a problem to be poor than to be dishonest ]


Κανείς άλλος δεν μπορεί να εκπροσωπήσει την συνείδησή σου (ANISHINABLE)
[ No one else can represent your conscience ]


Προτού ξεκινήσεις να τρως, πάντοτε να αφιερώνεις λίγο χρόνο για να ευχαριστήσεις την τροφή (ARAPAHO)
[ Before eating, always take a little time to thank the food ]


Όταν δείχνουμε τον σεβασμό μας προς τα άλλα ζωντανά, εκείνα ανταποκρίνονται με σεβασμό προς εμάς (ARAPAHO)
[ When we show our respect for other living things, they respond with respect to us ]


Όλα τα φυτά είναι αδέρφια και αδελφές μας. Μας μιλούν και εάν αφουγκραστούμε, θα τα ακούσουμε (ARAPAHO)
[ All plants are our brothers and sisters. They talk to us and if we listen, we can hear them ]


Πάρε μονάχα ότι ακριβώς χρειάζεσαι και άσε τη γη όπως την βρήκες (ARAPAHO)
[ Take only what you need and leave the land as you found it ]


Το εύκολο χρήμα φέρνει την χαύνωση (ARAPAHO)
[ Easy money brings indolence ]
..........................................

(συνεχίζεται)

Μια Πράσινη Μούτζα για την ΜΕΤΕΩΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (3)

γ) Τι είναι πραγματικά η Πολιτική; Ποιούς εκπροσωπούν ουσιαστικά οι πολιτικοί μας και ποιες αξίες πρεσβεύουν εφόσον οι πράξεις τους χειροτερεύουν αντί να βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής μας;

Ποια είναι η ρίζα της λέξης “πολιτική”; Τα της ΠΟΛΙΣ! Η πολιτική αφορά την διευθέτηση των ζητημάτων μιας Πόλις. Η έννοια γεννήθηκε στην Αρχαία Αθήνα. Και τι ήταν η ΠΟΛΙΣ τότε όπως και σήμερα;

Ήταν εκείνος ο α-φύσικος τόπος και χρόνος, ήταν η απομόνωση μακριά από την Φύση !

Ο χώρος της πόλης δημιουργήθηκε ακριβώς για τον σκοπό της απομόνωσης και προστασίας από την απειλητική Φύση. Εκεί στην πόλη, σε αυτόν τον τόπο μακριά από τους ρυθμούς της φύσης ανέπτυξε ο άνθρωπος τον δικό του:

1. Τεχνητό χρόνο, βασισμένο σε αφηρημένους αριθμούς.
2. Αφύσικο τόπο, την ΠΟΛΗ, βασισμένο στην επιστήμη και την ΤΕΧΝΙΚΗ.
3. Αφύσικο Άνθρωπο δηλαδή τον Πολιτικό άνθρωπο (σε αντίθεση με τον φυσικό ή ακόμη τον κοινωνικό άνθρωπο).

Πρώτος ο Αριστοτέλης έκανε την αντιστροφή, να θεωρήσει δηλαδή τον πολιτικό άνθρωπο ως τελεολογικό προορισμό (επηρεασμένος προφανώς από την προϋπάρχουσα ΙΔΕΑ της ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ του δασκάλου Πλάτωνα) και τον φυσικό άνθρωπο ως ένα ασήμαντο σκαλοπάτι της φύσης που οδεύει προς το πολιτικό Ζώο!

Θεώρησε, δηλαδή, πρώτος πως το Πολιτικό Ζώο είναι η ανώτερη δυνατή έκφραση του ανθρώπου και ο προορισμός γενικά του ανθρώπου.

Έτσι γεννήθηκε ο πολιτικός χώρος μέσα στις κοινωνίες και η Πολιτική μέσα στην Πόλις για να ρυθμίζει τις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους. Η πολιτική από την γέννησή της ασχολείται με τα του ανθρώπου και μάλιστα ενός ανθρώπου που ζει σε ένα τεχνητό και α-Φύσικο περιβάλλον…

Όμως η διάκριση ανώτερο – κατώτερο και ο τελεολογικός προορισμός προς τον Πολιτικό Άνθρωπο ως την ανώτερη μορφή ανθρώπου αποτελεί μια λανθασμένη προσέγγιση. Και εξηγώ. Για να κάνουμε την διάκριση ανώτερο – κατώτερο θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα άλλο μέσο ως μέτρο σύγκρισης, π.χ. την ικανότητα λογικής (όπως έκανε ο Αριστοτέλης). Διότι διαφορετικά πως θα αποφανθούμε; Ανώτερο ως προς τι; Η σημαντικότητα όμως του μέτρου μέσω του οποίου κάνουμε την σύγκριση θα πρέπει να θεμελιώνεται σε κάτι γενικότερο και όχι σε ανθρωποκεντρικές ιδιότητες όπως έκανε ο Αριστοτέλης, αλλιώς η σύγκριση θα είναι αυθαίρετη, μετέωρη και αίολη.

Στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα ένα φυσικό και έλλογο ζώο. Δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε πως τα φυσικά ζωώδη ένστικτα είναι κατώτερα από την λογική ή το αντίστροφο. Πολλοί άνθρωποι λειτουργούν με την διαίσθηση, αφουγκράζονται τα συναισθήματά τους, ακολουθούν τις εσωτερικές τους φωνές και τις ορμές τους. Το ένστικτο γίνεται καταστροφικό όταν αγνοεί την λογική αλλά και η “ψυχρή” λογική οδηγεί σε εξίσου καταστροφικά αποτελέσματα όπως βιώνουμε στις ημέρες μας.

Αν θέλουμε να κάνουμε έναν διαχωρισμό θα ήταν περισσότερο μια σχέση

γενικού προς ειδικό, περιέχοντος και περιεχομένου, παρά μια ιεράρχηση ανώτερο – κατώτερο.

Να το πούμε διαφορετικά. Η ιεράρχηση δεν είναι από το “κατώτερο” προς το “ανώτερο”. Στην πραγματικότητα οποιαδήποτε ιεράρχηση θα είναι αυθαίρετη. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία, είναι το πόσο καλά λειτουργεί και αποδίδει το ΜΕΡΙΚΟ μέσα στο ΟΛΟΝ.

Δηλαδή, από την ένταξη του ειδικότερου μέσα στο γενικότερο, αντλεί την αξία του το ειδικότερο. Αυτή η αξία θεμελιώνεται στο γενικότερο χωρίς όμως να παραγνωρίζεται η ειδική συνεισφορά προς το καλύτερο, η οποία μπορεί όχι μόνο να στηρίζει αλλά και να “βελτιώνει” το γενικότερο.

Σύμφωνα με αυτήν την θεώρηση, ο άνθρωπος ΕΙΝΑΙ πρωταρχικά (γενικότερο) ένα οικοσύστημα από κύτταρα τα οποία λειτουργούν κυρίως συμβιωτικά (χωρίς να παραγνωρίζονται οι ανταγωνισμοί) ως μια ενιαία οντότητα μέσα στο ευρύτερο γήινο οικοσύστημα, του οποίου άλλωστε είναι δημιούργημα.

Επομένως από το γενικότερο (γήινο οικοσύστημα) περνάμε στον φυσικό άνθρωπο (ειδικότερο) και από εκεί στον πολιτικό άνθρωπο ή σε οποιαδήποτε άλλη εξειδικευμένη μορφή που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος. Προφανώς όλες οι διαφορετικές μορφές ενυπάρχουν και δια-βιώνουν μέσα στην γήινη βιόσφαιρα, το θεμέλιο της ύπαρξής τους, αντλούν αξία και δύναμη από αυτήν.

Πάντως η κατάσταση από την εποχή του Αριστοτέλη χειροτέρευσε, όταν ο Καρτέσιος διαχώρισε το σώμα από το πνεύμα ορίζοντας αυθαίρετα και αυτό-αναφορικά τον άνθρωπο ως την αυτόνομη, ανεξάρτητη και “ελεύθερη” μεταφυσική εκείνη οντότητα που αποτελούνταν βασικά από Πνεύμα (“Σκέφτομαι άρα Υπάρχω”).

Μας προέκυψε έτσι το Άτομο, ένα έλλογο βασικά ΟΝ με απεριόριστη εγγενή αξία λόγω της ικανότητάς του να σκέπτεται και όχι βέβαια εξαιτίας του φυσικού του σώματος που αποτελείται από δισεκατομμύρια συμβιωτικά κύτταρα.

Ανεξάρτητο και χωρισμένο από την φυσική του υπόσταση το Άτομο συνεχίζει να εξαπλώνεται συστηματικά εις βάρος του φυσικού περιβάλλοντος, χρησιμοποιώντας το, δηλητηριάζοντάς το άθελα ή θελημένα και εξολοθρεύοντας άλλα είδη. Μέχρι πρόσφατα, δηλαδή πριν από το 1960 όπου ξεκίνησε ουσιαστικά το Οικολογικό κίνημα, στην διαδικασία αυτή συμμετείχαν όλοι ανεξαιρέτως.

Δεξιοί βασιλείς και αριστοκράτες παρέα με φτωχούς “αριστερούς” ναύτες, διανοούμενους, επιστήμονες, ακόμη και φυσιολάτρες (!!!!) συνεργάστηκαν άψογα και αρμονικά για την εξολόθρευση δασών και ζώων! Δείγμα η Εξολόθρευση του Πιγκουϊνου.

Εφόσον συμμετέχει η πλειοψηφία των ανθρώπων σε αυτήν την άνευ ορίων "ανάπτυξη" του ανθρώπινου είδους, πρόκειται για μια εντελώς ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ διαδικασία!

Σωστά! Απλά έχουμε παραλείψει να καλέσουμε σε ψηφοφορία και την υπόλοιπη ΦΥΣΗ ...

Ο Πυρετός της ΓΑΙΑΣ αφορά το ίδιο αριστερούς και δεξιούς! Σε έναν ΚΟΣΜΟ που καταρρέει η ΔΗΜΟ-κρατία μένει ως μια λέξη, ως ένα σημαίνον που του λείπει το σημαινόμενο! Διότι τι να "κρατήσει" στα χέρια του ο Δήμος και από που να κρατηθεί η ίδια η κοινωνία που απαρτίζει τον Δήμο;

Τι να μοιράσεις και να μοιραστείς "δημοκρατικά" σε έναν κόσμο που έχουν καταστραφεί ανεπανόρθωτα οι περισσότεροι φυσικοί πόροι; Τι να διεκδικήσεις από έναν πλούσιο δεξιό που η εικονική “περιουσία” του θα εξαφανισθεί σε μια στιγμή όταν συμβεί το παγκόσμιο οικονομικό κραχ;

Τι να διαπραγματευτεί ένας δεξιός με έναν "αγωνιστή (sic) αριστερό" όταν ο τελευταίος θα διεκδικεί δυναμικά το φυσικό του δικαίωμα για πόσιμο νερό;

Σήμερα, έντρομοι οι πολίτες διαπιστώσουν πως Πολιτική και Πολιτεία στις οποίες έχουν μεταβιβάσει την συλλογική ευθύνη διαχείρισης των φυσικών πόρων, έχουν κάνει ελάχιστα για την προστασία τους. Και αυτό αφορά όλους τους ανθρώπους, περισσότερο μάλιστα την περίφημη αστική μεσαία τάξη.

Οι δασικές φωτιές καίνε τα εξοχικά της, οι πλημύρες καταστρέφουν την “πραμάτεια” και τα μικρο-μάγαζά της, η ποιότητα διαβίωσή της μέσα στιες Πόλεις υποβαθμίζεται συνεχώς καθώς εξαφανίζονται τα φυσικά οικοσυστήματα!

Η υποστήριξή μου στο οικοσύστημα δεν είναι πολιτική πράξη με την κλασική έννοια της ταξικής πάλης μεταξύ δεξιών και αριστερών, μεταξύ αρχόντων και λαού, μεταξύ αυτών που έχουν και εκείνων που δεν έχουν.

Η υποστήριξη μου στο Οικοσύστημα υπερβαίνει την έννοια της Πολιτικής!

Άλλωστε το αριστερό κίνημα ηττήθηκε ακριβώς διότι πολλά από τα αιτήματά του έχουν ήδη ικανοποιηθεί. Μικροαστοί (υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, κλπ) και εργάτες απολαμβάνουν εξίσου με τους μεγαλοαστούς (καλλιτέχνες, δημόσιους υπάλληλους, δικηγόρους, γιατρούς, στελέχη, επιχειρηματίες, κλπ) τα πλεονεκτήματα του υπαρκτού αστικού καπιταλισμού, ζώντας αξιοπρεπώς τουλάχιστον ελαφρώς πάνω από τα όρια της φτώχειας.

Αυτό που προσπαθούν να μοιράσουν είναι στην πραγματικότητα ο πλεονάζοντας πλούτος που παράγεται εις βάρος της Φύσης και να διευθετήσουν την άνιση διανομή του! Αλλά κανείς δεν τολμάει να συζητήσει, να προβληματιστεί για το που μας οδηγεί αυτή η κατάσταση της αλόγιστης κατασπατάλησης των μη ανανεώσιμων φυσικών πηγών για την δημιουργία περισσότερου “πλούτου”.

Όσοι ελάχιστοι έχουν ψελλίσει την ανάγκη να μπει φρένο στην οικονομική ανάπτυξη έχουν περιθωριοποιηθεί και το φρένο της “ανάπτυξης” έχει αντικατασταθεί με τον λιγότερο τρομακτικό όρο “βιώσιμη ανάπτυξη”.

Είναι πραγματικά συγκλονιστική η ερώτηση

Πως γίνεται το πιο έξυπνο, το μόνο έλλογο γήινο πλάσμα, το πιο ικανό είδος του πλανήτη, να οδηγεί τον εαυτό του στην αυτοκαταστροφή;

Πώς μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση; Μέσω της Πολικής; Μπορούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση με ασυνείδητες ανθρωποκεντρικές πολιτικές;

Ειλικρινά δεν γνωρίζω την απάντηση. Είναι τόσο διαποτισμένος ο Πολιτισμός από την εχθρότητά μας προς την Φύση, είναι τόσο α-Φύσικη η Δυτική μας Κουλτούρα και όλο το Οικοδόμημα του “Διαφωτισμένου” πολιτισμού μας, ώστε δεν βλέπω πως μπορεί να αλλάξει άμεσα η κατάσταση.

Η μόνη μας ελπίδα είναι μια οικολογική φιλοσοφία, μια οικο-σοφική θέαση του Κόσμου, μια μαζική αλλαγή συνείδησης από το Νάρκισσο Άτομο στον Οικο-Αυθεντικό Άνθρωπο.

Μια Πράσινη Μούτζα για την ΜΕΤΕΩΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (2)

α) Τι είδους Δημοκρατία έχουμε σήμερα;

Κάποιοι λένε πως έχουμε

• Εξαναγκασμένη ή Ελεγχόμενη Δημοκρατία: Μια μερίδα πολιτικών κομμάτων, διαμεσολαβεί μεταξύ του λαού και των διαθέσιμων επιλογών. Οι πολίτες εξαναγκάζονται να επιλέξουν "ολόκληρο" το πακέτο από μια χούφτα πολιτικών κομμάτων, που μάλιστα υποχρεώνονται λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης να προσφέρουν πανομοιότυπες λύσεις στην ελληνική κοινωνία.


• Υποκριτική Δημοκρατία: Οι λίγοι και έξυπνοι καταφέρνουν να αναρριχηθούν στην εξουσία, απ' όπου ασκούν την πολιτική του χρήματος, του νεποτισμού, της οικογενειοκρατίας και της διαχείρισης της γνώμης του "όχλου".


• Κομματική Δημοκρατία: Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται πως αυτό που έχουμε είναι μια κομματική δημοκρατία. Πρέπει λένε να ξεχάσουμε πως είναι δυνατό να εκφρασθούν τα συμφέροντα ΟΛΩΝ των πολιτών. Η κομματική δημοκρατία εξασφαλίζει τα οικονομικά συμφέροντα της πλειοψηφίας που εκλέγει τους αντιπροσώπους της, ή αλλιώς των κοντινών ή μακρινών κομματικών στελεχών.

• Αστική Δημοκρατία: Η έκφραση της πλειοψηφικής Μεσαίας Τάξης, η οποία όπως είχε πει ο Τζωρτζ Όργουελ, όταν λέει πως αγωνίζεται για την ελευθερία και την δημοκρατία, ουσιαστικά το κάνει για να αναρριχηθεί στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις.

Οι παραπάνω μειωτικοί προσδιορισμοί αποτελούν απλώς ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα. Μήπως φταίει η ίδια η Δημοκρατία;

Αποτελεί πλέον κοινότυπη διαπίστωση πως η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία έχει εξαντλήσει την ανοχή των πολλών, μια και οδηγεί στην αποδέσμευση των αντιπροσωπευόμενων από τους αντιπροσώπους τους. Έτσι η εξουσία δεν ασκείται πραγματικά απευθείας από τον λαό αλλά από μια χούφτα κρατικοδίαιτους υπαλλήλους, που φροντίζουν για τα δικά τους ατομικά συμφέροντα. Σε αυτήν την πραγματικότητα, δηλαδή της Κομματικής Δημοκρατίας, προσπαθούν να απαντήσουν οι νέοι προσδιοριστικοί όροι, όπως "Συμμετοχική Δημοκρατία", "Άμεση Δημοκρατία" και "Κοινωνία των Πολιτών".

Πρόκειται για μια φετιχοποίηση του όρου “Δημοκρατία”. Όλα τα προσδιοριστικά επίθετα έχουν πλέον αποδοθεί: "Λαϊκή", "Βασιλευόμενη", "Κοινοβουλευτική", "Σοσιαλιστική" και τώρα "Συμμετοχική" & “Άμεση” Δημοκρατία.

Λέξεις, λέξεις .... πολλές λέξεις προσδιοριστικές ενός και μόνο όρου, της Δημοκρατίας. Προφανώς η Δημοκρατία δεν μπορεί από μόνη της να διασφαλίσει το Αγαθό για μια ολόκληρη κοινωνία. Έτσι εξηγείται η ύπαρξη όλοι αυτών των προσδιοριστικών όρων που “βελτιώνουν” κάθε φορά το αποτέλεσμα της Δημοκρατίας …

Αλλά η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι προβληματική και για έναν ακόμη λόγο. Λειτουργεί στην βάση της ισότητας των πολιτών. Η ισότητα αυτή δεν νοείται στην εγγενή της βάση, κάτι που θα ήταν λογικό και σωστό, αλλά γίνεται αντιληπτή γενικόλογα ως ισότητα όλων. Έτσι η αξία των πολιτών ισοπεδώνεται. Η ψήφος καθενός συνυπολογίζεται ως μια αιθμητική μονάδα. Η ψήφος του έντιμου είναι ισάξια με του (μικρό ή μεγαλο) απατεώνα, του διεφθαρμένου με του αγνού ανθρώπου, του τεμπέλη με του εργατικού, του έξυπνου με του ανόητου.

Στον Κοινοβουλευτισμό η έννοια της ποιότητας είναι άγνωστη, το ειδικό βάρος της Ψήφου θεωρείται "απαράδεκτο" και "αντιδημοκρατικό". Εάν μπαίναμε στον κόπο να δούμε τι γίνεται στην Φύση, θα διαπιστώναμε πως δεν υπάρχει πουθενά η ισότητα των αριθμών. Παντού εκεί επικρατεί η ποιοτική διαφοροποίηση, η διαβάθμιση και η συνεχής εξέλιξη, τόσο τον μονάδων όσο και συνολικά των οικοσυστημάτων.

Έτσι η έννοια της Ισότητας του Κοινοβουλευτισμού έχει συσκοτίσει και την ίδια την έννοια της Δημοκρατίας που θεμελιώνεται στην Δικαιοσύνη. Φυσικά όταν λέμε Δικαιοσύνη, εννοούμε την δίκαιη εκπροσώπηση, την αντιστοιχία προσφοράς και ειδικού βάρους της ψήφου, αξίας και δικαιώματος κατοχής Δημόσιων θέσεων. Σε μια κοινωνία όπου οι πολίτες έχουν (κακο)μάθει να είναι όλοι ίσοι (ως Άτομα) απέναντι στον Δήμο ανεξάρτητα της αξίας τους, αυτά θεωρούνται "ψιλά γράμματα". Έτσι επικρατούν οι “ημέτεροι”, οι συγγενείς και κομματικοί φίλοι όπως περίπου συνέβαινε κάποτε στην εποχή της αριστοκρατίας.

Βέβαια, όταν η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στριμώχνεται ακούγονται ελαφριά ευχολόγια του στυλ "Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν Αδιέξοδα". Αυτά λέγονται για να καθησυχάσουν τις λαϊκές μάζες. Είναι αυτό που θέλει να ακούσει ο "απλός" κόσμος και η δουλειά του Πολιτικού είναι να λέει αυτά που θέλει να ακούσει ο ψηφοφόρος του!

Τι όμορφα που είναι πλασμένος ο φαύλος κύκλος! Το πλήθος αποχαυνώνεται, ακούει τα ευχάριστα και ψηφίζει αυτόν που του λέει ευχάριστα νέα. Ο πολιτικός λέει όχι αυτά που πρέπει να πει, αλλά αυτά που πρέπει να ακούσει ο αδαής υποψήφιος ψηφοφόρος για να κερδίσει την ψήφο του. Προφανώς, ο σημερινός "άρχοντας" δεν θυμάται πως είχε νουθετήσει κάποτε ο Ηράκλειτος τους άρχοντες της Εφέσου:

"Γιατί ποιός είναι ο νους και η φρόνηση τους (εννοεί τους άρχοντες); Πείθονται από τους λαϊκούς τραγουδιστές και δάσκαλος τους είναι ο όχλος; δεν ξέρουν ότι πολλοί είναι οι κακοί και λίγοι οι καλοί"

Εδώ ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος υποθέτει πως τα κίνητρα των περισσοτέρων ανθρώπων δεν είναι Αγαθά. Η πλειοψηφία δυστυχώς κινητοποιείται από ιδιοτελή κίνητρα. Αν και αυτό αξίζει πάρα πολύ συζήτηση από μόνο του, φαίνεται πως έχει πλέον παγιωθεί στις συνειδήσεις τουλάχιστον των Δυτικών κοινωνιών. Η ιδεολογική έκφραση αυτής της ανθρωπολογικής αρχής έχει ήδη οριοθετηθεί ως φιλοσοφικό και πολιτικό σύστημα από τον 18ο αιώνα (Χομπς, Ρουσσώ, Καντ, κα). Ο άνθρωπος σήμερα ζει και βιώνει ακριβώς αυτόν το άκρατο Ατομισμό που είχε προδιαγράψει ο Χομπς.

Αρκετοί ξεχνούν πως ο Δυτικός Διαφωτισμός γεννήθηκε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι του θρησκευτικού ατομισμού (σωτηρία του ιδιώτη ανθρώπου με την διαμεσολάβηση του Θεού). Ο Διαφωτισμός βασίσθηκε σε μια ριζική αλλαγή των αντιλήψεων, μια ανατροπή της Ιεραρχίας των Όντων όπου στην κορυφή ήταν ο Θεός, ενδιάμεσα οι άγγελοι και οι επί γης αντιπρόσωποι (πάπας, επίσκοποι, βασιλείς, αριστοκρατία) και στην βάση ο “απλός” άνθρωπος.

Έτσι ουσιαστικά ο Διαφωτισμός μετασχημάτισε την εξωκοσμική ηθική εξουσιοδότηση σε εσωκοσμική.

Ο απλός άνθρωπος και μάλιστα η μεταφυσική του υπόσταση, το Άτομο, έγινε ο Ηθικός Δημιουργός των αξιών στην θέση του καταπιεστικού Χριστιανικού ιερατείου. Επομένως η κουλτούρα του ατομικισμού όχι μόνο δεν διαβρώθηκε μέχρι σήμερα, αλλά αντιθέτως, απόκτησε την φιλοσοφική – μεταφυσική της έκφραση και οδήγησε στην ανάγκη δημιουργίας του Λεβιάθαν και της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, επομένως, πως

η Δημοκρατία μας αποτελεί τον θεσμό εκείνο που κατασκευάστηκε ιστορικά για να υποστηρίξει τις ατομικές μας ελευθερίες και τα Ατομικά μας δικαιώματα.

Ζούμε σήμερα παρά ποτέ την επικρατούσα κουλτούρα ενός α-Φύσικου Ατομικισμού! Μα καλά θα αναρωτηθούν ορισμένοι, τι το κακό υπάρχει στην εξασφάλιση των Ατομικών μας δικαιωμάτων από ένα Δημοκρατικό πολίτευμα; Εκείνοι που αναρωτιούνται, είναι όλοι αυτοί που ανατρίχιασαν στην σκέψη του μουντζώματος της Δημοκρατίας και του ελληνικού Κοινοβουλίου!

Είναι όσοι αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν πως

δεν μπορεί να εδραιωθεί οποιαδήποτε Ηθική (Αγαθό, Καλό, κλπ) σε κάτι τόσο ΜΙΚΡΟ όσο το Άτομο … !

Είναι επόμενο η οποιαδήποτε ηθική να μικραίνει, να εξαφανίζεται, ιδιαίτερα μάλιστα όταν η μόνη ηθική αξία που μπορεί να εκφραστεί από το άτομο είναι το δικαίωμα της Ελεύθερης (βλέπε αυθεντικής) Αυτό-πραγμάτωσης!

Είναι όλοι εκείνοι που αδυνατούν να παραδεχθούν την διασύνδεση του άκρατου Ατομικισμού της εποχής μας με τις Κλιματικές Αλλαγές και τα διογκούμενα Περιβαλλοντολογικά προβλήματα.

Ακόμη όμως και εκείνοι που αμφισβητούν τις Ανθρωπογενείς Κλιματικές αλλαγές, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την σημερινή υποβάθμιση της Ποιότητας Ζωής που έχει συντελεστεί ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα και να αναρωτηθούν:

β) Πως συνέβει και οι Δυτικές Δημοκρατίες δημιούργησαν την σημερινή ζοφερή υποβάθμιση του Περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής;

Πολλοί (ιδιαίτερα από τα αριστερά) επιμένουν να βλέπουν την βιτρίνα του καπιταλισμού ως την γενεσιουργό αιτία του Περιβαλλοντολογικού προβλήματος, αγνοώντας επιδεικτικά την δύναμη του ιδεώδους της Αυθεντικής Ατομικής Ύπαρξης που γέννησε τον Καπιταλισμό κατά τον 18ο αιώνα.

Εκτιμώ πως το περιβαλλοντολογικό ζήτημα του 21ου αιώνα θα επανατοποθετήσει τον διχαστικό προβληματισμό “αριστερών” και “δεξιών” στην ουσιαστική του βάση.

Η ερώτηση που θέσαμε διατυπώνεται επίσης ως εξής:

“Μπορεί να θεμελιωθεί, και να λειτουργήσει η Δημοκρατία σε μια παράλογη και λανθασμένη Κουλτούρα;”

Εδώ μιλάμε για το ιδεώδες της Δημοκρατίας, ενός ιδανικού τρόπου εκπροσώπησης της βούλησης της κοινωνίας. Μα αυτό ακριβώς είναι το ζήτημα!

Η Δημοκρατία αναφέρεται μονάχα στον τρόπο εκπροσώπησης και όχι στο περιεχόμενο της βούλησης αυτής!

Η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία αποτελεί έναν τρόπο οργάνωσης της εκπροσώπησης των απόψεων μιας κοινωνίας. Όμως δεν είναι ο τρόπος που νοηματοδοτεί την κοινωνία αλλά το ίδιο το αξιακό της περιεχόμενο!

Είναι τα κοινά βιώματα, οι κοινές αντιλήψεις, οι κοινές αξίες, είναι η κοινή συνείδηση που έχουμε για τον Κόσμο. Με μια λέξη εμείς το ονομάζουμε Πολιτισμικό Φακό. Άλλοι το αποκαλούν Κουλτούρα.

Είναι προφανές πως η Δημοκρατία μπορεί πράγματι να συνυπάρχει εξίσου καλά με μια παράλογη και λανθασμένη Κουλτούρα όπως και με μια ορθολογική Κουλτούρα.

Ποιο είναι επομένως σήμερα αυτό το κοινό περιεχόμενο; Στην Ελλάδα όπως σε όλες τις Δυτικές κοινωνίες οι κοινές αξίες διαμορφώθηκαν την περίοδο που αποκαλούμε Διαφωτισμό. Εκεί τον 18ο περίπου αιώνα θεμελιώθηκαν αξίες όπως η Ατομική ελευθερία, η επιστημονική γνώση και η ισότητα των ανθρώπων.

Με άλλα λόγια ο απλός άνθρωπος του Διαφωτισμού πήρε την τύχη της καθημερινότητας στα χέρια του.

Ποιο ήταν το βασικό κίνητρο γι αυτή την ριζική αλλαγή; Μπορούμε να διακρίνουμε δύο θεμελιωδώς διαφορετικούς δρόμους με άξονα το ιδανικό της “ατομικής ελευθερίας”.

Α) Η ιδιοτελής επιθυμία απόκτησης περισσότερου πλούτου, δύναμης και εξουσίας πάνω στο περιβάλλον και τους άλλους ανθρώπους με αποκλειστικό στόχο την ατομική ευχαρίστηση. Αυτή είναι δυστυχώς μέχρι σήμερα η επικρατέστερη εκδοχή των ανθρώπινων κινήτρων, πάνω στην οποία θεμελιώθηκαν τα Ατομικά δικαιώματα και το Έθνος – Κράτος. Είναι η “σκληρή” εκδοχή (ρεαλιστική σύμφωνα με κάποιους) της ατομικής ελευθερίας που στηρίζεται και αναπαράγεται από την Κουλτούρα του “Ναρκισσισμού”. Ο Χομπς την είχε ονομάσει “φυσική ηθική”, όμως δεν πρόκειται για ηθική αλλά για την ανυπαρξία ηθικής. Είναι η εκδοχή που μας οδηγεί στην αυτό-καταστροφή.

Β) Το ηθικό ιδεώδες της “αυθεντικής ύπαρξης” είναι ή εναλλακτική ανθρωπολογική εκδοχή που μας οδηγεί στον άλλο, τον αισιόδοξο δρόμο. Είναι η “μαλακή” εκδοχή της ατομικής ελευθερίας, δηλαδή η εκδοχή που αποκλείει πως άνθρωπος ενεργεί με βάση μόνο τα ζωώδη του ένστιχτα. Η εκδοχή αυτή θεωρεί πως ο άνθρωπος είναι στον πυρήνα του ένα έλλογο ζώο. Στην πραγματικότητα είναι το μόνο ζώο που γνωρίζουμε ότι μπορεί, εφόσον έχει ικανοποιήσει την βασική του ανάγκη για τροφή και στέγη, να αναστοχαστεί τις επιθυμίες του και έτσι να επιθυμήσει τις επιθυμίες του. Επομένως ένα σημαντικό μέρος από τα κίνητρά του θα πρέπει να έχουν μια ηθική και όχι ωφελιμιστική βάση. Τουλάχιστον θέλουμε να ελπίζουμε πως στον πυρήνα του ο άνθρωπος είναι Αγαθός, απλά οι ιστορικές συνθήκες τον έχουν καθηλώσει στην Μετριότητα. Ειδάλλως πως μπορούμε να ελπίζουμε στην επίτευξη ενός αληθινού Διαφωτισμού;

Δυστυχώς η σημερινή πραγματικότητα δείχνει όλο και περισσότερο πως τα βασικά κίνητρα του Δυτικού ανθρώπου έχουν αλλοτριωθεί υπερβολικά. Σήμερα παρατηρούμε πως όλο και περισσότεροι νέοι όλο και νωρίτερα, γίνονται “ρεαλιστές” μεταλλάσσοντας το ιδεώδες τους για Αυθεντική Ύπαρξη σε Νάρκισσο Ατομικισμό.

Ακόμη και εαν υποθέσουμε πως τότε, τον 18ο αιώνα, στο ξεκίνημα του Διαφωτισμού τα ιδεώδη ήταν περισσότερο ηθικά, η εκβιομηχάνιση, η αστικοποίηση και η Τεχνική σταδιακά τα αλλοτρίωσαν με ποικίλους τρόπους.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της αλλοτρίωσης, δηλαδή το ωφελιμιστικό περιεχόμενο των κοινωνιών μας; Τι μπορεί να κάνει ο τρόπος της Δημοκρατίας απέναντι σε αυτό το περιεχόμενο των Δυτικών κοινωνιών;

Ας δούμε πρώτα τα χαρακτηριστικά. Έκφραση αυτής της αλλοτρίωσης αποτελεί ο Κατακερματισμός των κοινωνιών, η βολεμένη Καθημερινότητα, ο υποκειμενισμός, ο άκριτος σχετικισμός και ο εργαλειακός λόγος. Για να μην επεκταθούμε υπερβολικά σε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά θα σταθούμε στο αποκορύφωμά τους, την Κατακερματισμένη Κοινωνία.

Η εκβιομηχάνιση, το έθνος-κράτος, το νομικό πλαίσιο, οι αγορές και η Δημοκρατία έχουν αποδειχθεί πολύ ικανά στο να υποστηρίζουν και να συντηρούν την Κατακερματισμένη Κοινωνία. Οι δυτικές κοινωνίες αποτελούνται από οργανωμένες συναθροίσεις Ατόμων, δηλαδή απομονωμένων ουσιαστικά ανθρώπων οι οποίοι μπορούν σε ατομικό επίπεδο να απολαμβάνουν ο καθένας ξεχωριστά, το λιγότερο μια ικανοποιητική καθημερινότητα και το περισσότερο μια ελεύθερη και αυθεντική – υποτίθεται – ύπαρξη.

Ο κατακερματισμός των δυτικών κοινωνιών προέρχεται από το γεγονός πως οι δυτικοί λαοί στην σημερινή εποχή έχουν χάσει την ικανότητά τους να υιοθετούν και να πραγματοποιούν πραγματικά κοινούς σκοπούς. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σήμερα ολοένα και περισσότερο εξατομικευμένα. Ακόμη και κάποιες επιμέρους συσπειρώσεις ή κοινές πρωτοβουλίες αποτελούν μάλλον εκφράσεις ειδικών συμφερόντων (συντεχνία, τοπική κοινότητα, εθνική μειονότητα, κλπ) παρά συνολικά αιτήματα της κοινωνίας.

Πιστεύουμε πως αυτό θα αλλάξει τον 21ο αιώνα εξαιτίας των Κλιματικών Αλλαγών, με άγνωστο προς το παρόν τρόπο.

Οι Κλιματικές Αλλαγές μας επηρεάζουν όλους και τα περιβαλλοντικά προβλήματα αποτελούν πραγματικά το κοινό υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα μπορέσουν επιτέλους οι κοινωνίες να αρθρώσουν ένα πραγματικά κοινό αίτημα. Δείγμα του αιτήματος είχαμε στις 8 Ιουλίου του 2007 με την Μούντζα προς το ελληνικό Κοινοβούλιο.

Αυτή όμως η μεταβολή στάσης θα απαιτήσει πάρα πολλές και σημαντικές αλλαγές.

Προς το παρόν ακόμη και “αυθόρμητες” εθελοντικές πρωτοβουλίες όπως οι εθελοντικές επισκέψεις για βοήθεια των λιμοκτονούντων στον Τρίτο Κόσμο, περιγράφονται ως “σημαντικές εμπειρίες”. Μάλιστα κάποιες από αυτές σχεδόν διαφημίζονται ως “δωρεάν διακοπές” για νέους ανθρώπους!!

Οριοθετούνται δηλαδή περισσότερο ως προς το ωφελιμιστικό τους περιεχόμενο προς το δυτικό Άτομο παρά ως προς την ανακούφιση ενός συνανθρώπου μας από την πείνα. Στην καλύτερη περίπτωση η πράξη αυτή μπορεί να οριοθετηθεί ως ικανοποίηση του Δικαιώματος του Τριτοκοσμικού ανθρώπου στην τροφή. Και αυτό το τελευταίο για να συμβεί προϋποθέτει να δούμε τον Τριτοκοσμικό άνθρωπο ως Άτομο με ατομικά δικαιώματα, παρά ως μέλος μιας ανθρώπινης – να μην πω γήινης – κοινωνίας που υφίσταται μια αδικία από τους συνανθρώπους του.

Η Δημοκρατία με τα νομικά της εργαλεία το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει είναι ένας και μοναδικός σκοπός: Την υπεράσπιση των Δικαιωμάτων του Ατόμου, ιδιαίτερα σε δημοκρατίες όπως η Αμερικανική.

Θα πει κάποιος μα οι νόμοι του κράτους εκτός από δικαιώματα περιγράφουν και υποχρεώσεις. Έτσι είναι, αλλά όλες αυτές οι υποχρεώσεις υπάρχουν για να εξασφαλίζουν τα δικαιώματα κάποιων άλλων ατόμων. Ακόμη και όταν δημιουργούνται υποχρεώσεις αυτές προκαλούνται για να ικανοποιηθούν κάποια άλλα ατομικά δικαιώματα.

Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο μια κοινή βάση στις σημερινές δυτικές κοινωνίες, το Άτομο και τα Ατομικά του Δικαιώματα. Το έθνος-κράτος μάλιστα έχει κατασκευαστεί και λειτουργεί από τις αρχές του 190υ αιώνα για να υπηρετεί τον σκοπό της διασφάλισης ίσων δικαιωμάτων για όλα τα Άτομα.

Το κοινοβούλιο μαζί με τον άλλο θεσμό, το νομικό σώμα, υλοποιούν μια βαθύτατα εξισωτική λειτουργία στην βάση των ατομικών δικαιωμάτων. Ολόκληρη η κουλτούρα μας είναι ατομικιστική. Το ατομικό δικαίωμα μετατρέπεται σε μια μάχη μεταξύ αντικρουόμενων ομάδων.

Η κάθε ομάδα διεκδικεί το δικαίωμά της, το δικό της δικαίωμα, με έναν χαρακτήρα απόλυτης ικανοποίησης (ή όλα ή τίποτα). Όλοι διαμαρτύρονται για τα σκουπίδια που οι ίδιοι παράγουν και συμφωνούν γενικά στην ανάγκη ύπαρξης ΧΥΤΑ, αλλά καμιά τοπική κοινωνία δεν τους θέλει στην δική της περιοχή, υπερασπιζόμενη το δικαίωμά της για μια καθαρή και καλαίσθητη γειτονιά. Το δικαίωμα φαίνεται να επιζητεί έτσι την απόλυτη δικαίωσή του. Τροφοδοτείται φυσικά αυτή η απαίτηση από την απόλυτη θέση του Ατόμου στην Δυτική Κουλτούρα.

Το ήδη αναιμικό συμπάσχειν των πολιτών εξαιτίας της ικανοποίησης των βασικών βιοτικών αναγκών από το Κράτος, εξανεμίζεται εντελώς από την έλλειψη κοινών εμπειριών πράξης. Το εκλογικό σώμα, η κοινωνία, ο λαός, νιώθει όλο και περισσότερο αδύναμος μπροστά στο γιγαντιαίο, απρόσωπο, συγκεντρωτικό και γραφειοκρατικό κράτος. Ο κατακερματισμός αυτός ενισχύεται τόσο από την ύπαρξη του Λεβιάθαν όσο και από τον άκρατο Ατομισμό της εποχής μας.

Μια εποχή όπου οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την κοινωνία εργαλειακά, δηλαδή ως μέσο εκπλήρωσης των Ατομικών τους επιθυμιών και μόνο.

Ο ατομισμός αυτός ενισχύει ακόμη περισσότερο τον κατακερματισμό ο οποίος με την σειρά του στρέφει τους ανθρώπους όλο και περισσότερο στους εαυτούς τους.

Ο ρόλος του Δημοκρατικού πολιτεύματος, είναι απλά να συντηρεί και να αναπαράγει τον ατομισμό μια και η ίδια η έννοια της Δημοκρατίας βασίζεται την αρχή της ισότητας όλων των πολιτών και των ατομικών τους δικαιωμάτων.

Αποτέλεσμα της εργαλειακής, ωφελιμιστικής στάσης είναι να αναπαράγονται και να ενισχύονται οι πιο εκφυλισμένοι και ρηχοί τρόποι αυθεντικότητας. Εάν δηλαδή υπήρχε κάποτε, έστω και υποθετικά, μια ηθική διάσταση στον ατομικισμό μέσω του ιδεώδους της Αυθεντικής ύπαρξης, αυτό φαίνεται να έχει εξαφανισθεί εντελώς στις ημέρες μας.

Ο αυθεντικός άνθρωπος, ο άνθρωπος εκείνος δηλαδή που θα αντλούσε τον νόημα της ύπαρξης από μια εξω - ανθρώπινη πραγματικότητα τείνει να εκλείψει.

Ο άνθρωπος που ατομικά μεν αλλά ως συστατικό στοιχείο δε μιας ευρύτερης οντότητας (κοινωνία, οικοσύστημα, κλπ), θα πραγματοποιούσε με έναν ατομικά ξεχωριστό, δηλαδή αυθεντικό τρόπο τις υποχρεώσεις του απέναντι σε κάποιον ευρύτερο, κοινό σκοπό, έχει αντικατασταθεί από τον Νάρκισσο άνθρωπο.

Έτσι η Δημοκρατία, η Μετέωρη Δημοκρατία, είναι μια Δημοκρατία χωρίς ερείσματα, χωρίς τον Τόπο εκείνο πάνω στον οποίο θα μπορούσε να πατήσει για να στηριχθεί. Η Μετέωρη Δημοκρατία, απλά διαχειρίζεται τα δικαιώματα του Νάρκισσου ανθρώπου!

Είναι επόμενο αυτή η Δημοκρατία να είναι πράγματι αντιπροσωπευτική, αντιπροσωπευτική του Νάρκισσου ανθρώπου, επομένως αναπόφευκτα άκρως ελεγχόμενη και υποκριτική!

Πως είπατε; Δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην Δημοκρατία; Ε λοιπόν εγώ σας βρήκα ήδη μερικά:

Η Μαζική Πλάνη!

Να και άλλο ένα:

Η Διάφθορη Μετριότητα!

Ειδικότερα στην Αντιπροσωπευτική - Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, η μαζική πλάνη που τροφοδοτείται από την Διάφθορη Μετριότητα αποτελεί σήμερα την μόνιμη συνθήκη, τον βασικό κανόνα θα λέγαμε. Διότι οι περισσότεροι ξεχνούν ή δεν θέλουν να παραδεχθούν πως

Το ιδεώδες της "Δημοκρατίας" δεν κατακτιέται θεσμικά, δηλαδή μέσω του δημοκρατικού Τρόπου, παρά μόνο θεμελιώνεται στο αξιακό περιεχόμενο της κοινής ανθρώπινης συνείδησης!

Και μην νομίσει κανείς πως είναι πολιτικό αυτό που λέω με την παραδοσιακή έννοια. Η διάφθορη μετριότητα, ο ναρκισσισμός, η πλάνη, δεν έχουν "χρώμα". Από τα ίδια ιδιοτελεί κίνητρα ορμώμενοι, αριστεροί σοσιαλιστές και δεξιοί φιλελεύθεροι διεκδικούν σήμερα με απόλυτο τρόπο τα δικαιώματα της δικής τους παράταξης ...

Το πρόβλημα λοιπόν είναι καταρχήν ανθρωπολογικό/ ιδεολογικό και όχι κυρίως πολιτικό. Εάν η Δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα είναι αδιέξοδη, θα αναρωτηθεί κανείς, μήπως τότε κάποιο εναλλακτικό πολιτικό σύστημα (μοναρχία, αναρχία, κλπ) αποδειχθεί καλύτερο και μπορέσει να μας λύσει τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα;

Θα πρέπει να έχει γίνει μέχρι τώρα φανερό πως το πρόβλημα δεν αφορά ειδικά την Δημοκρατία ως θεσμική έκφραση της επικρατούσας Πολιτικής αλλά την ίδια την Πολιτική Συνείδηση!

Συνεχίζεται -> Μέρος 3ο και τελευταίο