Ο Πιγκουίνος – Είδη & Φυσιολογία

Προέλευση του Ονόματος

To όνομα "Πιγκουίνος" δόθηκε αρχικά σε ένα πουλί που ονομάζεται Great Auk

Ο Πιγκουίνος “Great Auk” είναι ένα εξολοθρευμένο πουλί, σύμβολο της καταστροφής της γης από τον άνθρωπο και όλων των μορφών ζωής της.

Η τελευταία πιστοποιημένη θέαση του είδους αυτού έγινε στα Νησιά Fire κοντά στις ακτές του Ακρωτηρίου Reykjanes, Ισλανδία, στις 3 Ιουνίου 1844. Τότε το τελευταίο ζευγάρι ενήλικων Πιγκουίνων Great Auks πιάστηκε την στιγμή που εκκόλαπταν το νεογέννητό τους και σκοτώθηκαν από συλλέκτες! Εκείνο ήταν και το τελευταίο αυγό που εναποτέθηκε ποτέ από αυτό το είδος. Τα εσωτερικά όργανα των δυο αυτών τελευταίων Πιγκουίνων διατηρούνται
στην Κοπεγχάγη.

O Πιγκουίνος Great Auk ζούσε κάποτε στην περιοχή του Βόρειου Ατλαντικού, στην οποία ήταν “ντόπιο”. Ήταν ένα πουλί με μαύρο φτέρωμα στην πλάτη και λευκό φτέρωμα στο στήθος του, ένα πουλί που δεν πετούσε. Έφθανε περί τα 70 cm ύψος και τα 5 κιλά βάρος.

Τα φτερά στο πλαϊνό μέρος του κεφαλιού, σαγόνι και λαιμό ήταν σκούρο καφέ με και υπήρχε μια μεγάλο λευκή κηλίδα μπροστά από κάθε μάτι. Τα πόδια ήταν μαύρα και τα μάτια σκούρα καφέ.

Όταν εξερευνητές άρχισαν να ερευνούν τους νότιους ωκεανούς, ανακάλυψαν περισσότερα πουλιά που έμοιαζαν με τον βόρειο "Πιγκουίνο" οπότε τους ονόμασαν και αυτούς Πιγκουίνους (όνομα που διατηρούν μέχρι σήμερα).

Η ίδια η λέξη “Πιγκουίνος” έχει αμφίσημη προέλευση. Αρχικά φαίνεται να σήμαινε “ο παχύς” στα Ισπανικά/ Πορτογαλικά αλλά μπορεί και να προέρχεται είτε από την Ουαλική λέξη 'pen gwyn' (λευκό κεφάλι), από την Λατινική 'pinguis' (παχύς) ή από την παράφραση της λέξης 'pin-wing' (pinioned wings) δηλαδή δεμένα φτερά.

Αν και δεν υπάρχουν γραπτά που να το αποδεικνύουν, εκτιμάται πως Πορτογάλοι ναυτικοί είχαν ανακαλύψει τον Δυτικο-Αφρικανικό “Blackfooted” Πιγκουίνο από το 1480. Από την άλλη μεριά, ο Μαγγελάνος πιστώνεται με την πρώτη καταγεγραμμένη ανακάλυψη Πιγκουίνων γύρω στο 1500. Ο Πιγκουίνος του Μαγγελάνου

έχει πάρει το όνομά του, αν και ένα βιβλίο αναφέρει πως στην πραγματικότητα το όνομα δόθηκε από τα Στενά του Μαγγελάνου, στα οποία βρέθηκαν Πιγκουίνοι, και όχι από τον ίδιο τον εξερευνητή.

Εξέλιξη του Πιγκουίνου

Η ιστορική εξέλιξη του Πιγκουίνου είναι ελάχιστα γνωστή, καθώς απολιθώματα Πιγκουίνων είναι εξαιρετικά σπάνια. Το παλιότερο γνωστό απολίθωμα Πιγκουίνου αφορά το είδος “Waimanu”, το οποίο έζησε στην νεώτερη Παλαιόκαινη Εποχή στην Νέα Ζηλανδία, εδώ και 62 εκατ. χρόνια. Παρόλο που δεν ήταν τόσο καλά προσαρμοσμένα στην υδάτινη ζωή όσο οι σύγχρονοι Πιγκουίνοι (που πρωτο-εμφανίσθηκαν στην Ηώκαινη Εποχή εδώ και 40 εκατομμύρια χρόνια), οι Πιγκουίνοι Waimanu ήταν πουλιά που δεν μπορούσαν να πετάξουν, αλλά με κοντά φτερά προσαρμοσμένα για καταδύσεις.

Αυτά τα απολιθώματα αποδεικνύουν πως οι προϊστορικοί Πιγκουίνοι ήταν ήδη ποντοπόροι, κάτι το οποίο μας κάνει να εκτιμούμε πως οι ρίζες τους πιθανότατα βρίσκονται πολύ πριν την εξολόθρευση των δεινοσαύρων, εδώ και 65 εκατομμύρια χρόνια. Ορισμένοι επιστήμονες εκτιμούν πως μερικά Πλωτοπτερίδια που μοιάζουν με Πιγκουίνους μπορεί στην πραγματικότητα να είναι “αδέρφια” των Πιγκουίνων και πως οι Πιγκουίνοι μπορεί να μοιράζονται ένα κοινό πρόγονο με τα Πελεκανόμορφα.

Είδη Σύγχρονου Πιγκουίνου & Βιότοποι

Υπάρχουν σήμερα 17 με 19 γνωστά είδη παγκοσμίως. Αν και όλα τα εναπομείναντα είδη είναι ντόπια στο Νότιο Ημισφαίριο, αντίθετα με την λαϊκή πίστη, δεν βρίσκονται μόνο σε κρύα κλίματα όπως η Ανταρκτική. Στην πραγματικότητα, μόνο λίγα είδη ζουν τόσο νότια. Τρία είδη ζουν στους τροπικούς. Ένα ζει τόσο βόρια όσο και τα νησιά Γκαλαπάγκος και περνούν τον Ισημερινό περιστασιακά καθώς τρέφονται.

Το μεγαλύτερο είδος είναι ο Βασιλικός Πιγκουίνος, μια και ο ενήλικος φθάνει περίπου στα 1,1 μέτρα ύψος και ζυγίζει 35 κιλά η περισσότερο.


Το μικρότερο είδος Πιγκουίνου είναι ο Μικρός Γαλάζιος Πιγκουίνος,ο οποίος φθάνει γύρω στα 40 cm ύψος (16 in) και ζυγίζει 1 κιλό. Γενικά οι μεγαλύτεροι Πιγκουΐνοι κατοικούν σε περισσότερο κρύα κλίματα μια συγκρατούν καλύτερα την θερμότητα, ενώ οι μικρότεροι Πιγκουΐνοι ζουν σε περισσότερο εύκρατα κλίματα και στους τροπικούς.

Το σπανιότερο είδος είναι ο Κιτρινομάτης Πιγκουΐνος,


ο οποίος τυχαίνει να είναι και το αρχαιότερο από όλα τα ζώντα είδη. Τα ενήλικα φθάνουν τα 65 cm ύψος ζυγίζουν περί τα 5-6 κιλά.

Οι περισσότεροι Πιγκουΐνου τρέφονται με ψάρια, καλαμάρια και άλλες μορφές θαλάσσιας ζωής την οποία πιάνουν καθώς κολυμπούν κάτω από το νερό. Οι Πιγκουΐνοι περνούν έτσι την μισή ζωή τους στους ωκεανούς και την υπόλοιπη μισή στην στεριά.

Συμπεριφορά Πιγκουίνων

Μια από τις πιο περίεργες μορφές συμπεριφοράς των Πιγκουίνων παρουσιάζεται όταν μια μητέρα χάνει το μικρό της, είτε επειδή εκείνο δεν μπορεί να αντέξει την πρώτη θύελλα, ή για άλλους λόγους όπως εξαιτίας ενός κυνηγού. Όταν η μητέρα χάσει το μικρό της, έχει παρατηρηθεί να προσπαθεί να αρπάξει το ζωντανό μικρό μια άλλης μητέρας, πιθανόν για να αντέξει τον πόνο του αποχωρισμού από το δικό της.

Αυτή η συμπεριφορά εντυπωσίασε τους επιστήμονες, καθώς είναι μια συναισθηματική αντίδραση αντί για μια ενστικτώδη συμπεριφορά. Είναι κάτι που πολλά άλλα ζώα δεν επιδεικνύουν όταν χάνουν τα μικρά τους. Πολλοί χρησιμοποίησαν αυτό το παράδειγμα ως ένδειξη πως τα ζώα έχουν συναισθήματα, στην προσπάθειά τους να στηρίξουν τα δικαιώματα των ζώων. Φυσικά, οι υπόλοιπες μητέρες Πιγκουίνοι της κοινότητας δεν επικροτούν την συγκεκριμένη συμπεριφορά και βοηθούν την αμυνόμενη μητέρα να κρατήσει το μικρό της.

Ανατομία & Φυσιολογία Σύγχρονων Πιγκουίνων

Οι Πιγκουίνοι είναι εξαιρετικά προσαρμοσμένοι στην υδάτινη ζωή. Οι φτερούγες τους έχουν γίνει πτερύγια, άχρηστα για πτήση στον αέρα. Στο νερό όμως οι Πιγκουίνοι είναι εντυπωσιακά ευκίνητοι. Μέσα στο απαλό τους πτέρωμα διατηρείται ένα στρώμα αέρα το οποίο εξασφαλίζει την πλευστότητα. Το στρώμα αυτό του αέρα βοηθά επίσης στην μόνωση του πουλιού από το κρύο των παγωμένων ωκεανών. Το πτέρωμα των Πιγκουίνων στους τροπικούς και τα εύκρατα κλίματα είναι πιο λεπτό από εκείνο των περισσότερο Νότιων Πιγκουίνων.

Στην στεριά, οι Πιγκουίνοι χρησιμοποιούν τα νύχια και τα φτερά τους για να διατηρήσουν την ισορροπία τους σε όρθια στάση. Όλοι οι Πιγκουίνοι έχουν ένα λευκό στομάχι και μια σκούρα (κυρίως μαύρη) πλάτη, τα οποία χρησιμοποιούν για καμουφλάζ. Ένα κυνηγός (όπως μια όρκα ή μια φώκια λεοπάρδαλη) που κοιτάζει από κάτω δυσκολεύεται να ξεχωρίσει την λευκή κοιλιά του Πιγκουίνου από την λευκή αντανάκλαση της επιφάνειας νερού. Το σκούρο φτέρωμα προστατεύει τους Πιγκουίνους από θηρευτές της ξηράς που κοιτάζουν από ψηλά.


Οι Πιγκουίνοι μπορούν να φτάσουν τα 6 με 12 km/h μέσα στο νερό, αν και υπάρχουν αναφορές για ταχύτητες που φθάνουν τα of 27 km/h. Οι ενήλικες Πιγκουίνοι καταδύονται βαθιά. Έχουν αναφερθεί βουτιές του Βασιλικού Πιγκουίνου βάθους 565 m και διάρκειας 20 λεπτών!

Οι Πιγκουίνοι είτε περπατάνε στα πόδια τους με το γνωστό κουνιστό περπάτημα, ή γλιστρούν πάνω στις κοιλιές τους στο χιόνι, μια κίνηση που τους επιτρέπει να διατηρούν την ενέργειά τους ενώ κινούνται σχετικά γρήγορα. Οι Πιγκουίνοι έχουν επίσης εξαιρετική αίσθηση της ακοής.

Τα μάτια τους είναι προσαρμοσμένα για υποθαλάσσια όραση και είναι το πρωταρχικό μέσο εντοπισμού της λείας τους και αποφυγής των θηρευτών; Στον αέρα από την άλλη μερικά δεν μπορούν να δουν αρκετά μακριά. Η αίσθηση της όσφρησης δεν έχει διερευνηθεί μέχρι στιγμής.

Μπορούν να πιούν αλατισμένο νερό με ασφάλεια μια και τα υπερ-νεφρά τους φιλτράρουν το επιπλέον αλάτι από το αίμα τους. Το αλάτι απομακρύνεται σε μια πηχτή υγρή μορφή από τις ρινικές κοιλότητες.

Οι Πιγκουίνοι δεν διαθέτουν εξωτερικά γεννητικά όργανα. Κατά συνέπεια μόνο με χρωματοσωματικό έλεγχο μπορεί να διαπιστωθεί το φύλο ενός Πιγκουίνου.

Ορισμένοι Πιγκουίνοι ζευγαρώνουν ολόκληρη την ζωή τους, ενώ άλλοι μόνο μια συγκεκριμένη εποχή. Γενικά μεγαλώνουν ένα μόνο μικρό το οποίο φροντίζουν συνεργατικά
και οι δυο γονείς.